Archival resources online szukajwarchiwach.pl
Collection: 79/14/0 Kancelaria Henryka Markowskiego, notariusza w Nasielsku

Kancelaria Henryka Markowskiego, notariusza w Nasielsku

<< Previous result Back to the list of results Next result >>
Archiwum Państwowe w Warszawie Oddział w Pułtusku
- brak danych - 1887-1918
- brak danych - 1887 - 1918
- brak danych - tak
instytucje ochrony prawa i wymiaru sprawiedliwości - notariaty polski
inwentarz książkowy Yes 24 j.a. sygn. 1-24
spis zdawczo-odbiorczy Yes 8 j.a. sygn. 25-32
Ustawa notarialna, wzorująca się na francuskim notariacie, została wprowadzona w Księstwie Warszawskim w roku 1808. Określała ona sposób funkcjonowania notariatu i wprowadzała 3 klasy notariuszów: 1) pisarzy aktowych, urzędujących przy Sądzie Apelacyjnym, kompetencje których terytorialnie obejmowały cały kraj; 2) rejentów kancelarii ziemiańskiej, sporządzających czynności w obrębie trybunału I-szej instancji, przy którym zostali mianowani; 3).notariuszów powszechnych, urzędujących w okręgu terytorialnych sądów pokoju tzw. rejencji okręgu. Ustawa określała obowiązki notariuszy, stwierdzając, iż notariusze są urzędnikami publicznymi, ustanowionymi do przyjmowania aktów i kontraktów, którymi strony powinny lub chcą nadawać cechę autentyczności taką, jaka jest przywiązana do aktów publicznych oraz zapewnienia daty utrzymania ich w swoim zachowaniu, jak również do wydawania wyciągów głównych i wypisów. Zakres działania notariuszy obejmował następujące czynności: 1) spisywanie wszelkiego rodzaju aktów; 2) wydawanie wypisów i odpisów akt; 3) dokonywanie zaświadczeń i oświadczeń stron; 4) przyjmowanie od osób prywatnych dokumentów do zachowania; 5) spisywanie inwentarzy i dokonywanie publicznych sprzedaży majątków spadkowych oraz licytacji nieruchomości. Ustawa w dalszych artykułach określa liczbę notariuszy, warunki jakie powinni spełniać i sposób mianowania. Przepisy proceduralno-kancelaryjne zabezpieczały autentyczność aktów notarialnych i nadawały im rangę aktów publicznych. Notariusz wykonując swe czynności, spełniał dwie role: jedną męża zaufania stawiających stron do aktu oraz był wiarygodnym świadkiem sporządzanego przez siebie aktu. Przez wypełnienie czynności w zakresie zadań i obowiązków państwa - notariusz był urzędnikiem publicznym. Poza przyjmowaniem aktów od stron, do obowiązków notariuszy należało prowadzenie repertoriów czynności notarialnych, które zawierały numer aktu, nazwiska stron i krótkie streszczenie. Od chwili wprowadzenia ksiąg hipotecznych tj. sporządzonych bezpośrednio w księgach wieczystych. Ustawa z roku 1808 nakładała na prezesa trybunału obowiązek wyznaczenia notariusza, który by na wypadek śmierci lub złożenia urzędu - urzędującego notariusza przejął wg sporządzonego sumariusza pozostałe z okresu jego urzędowania akta, repertoria, skorowidza i inne. Małe zmiany polegające m.in.. Na zmianie nazwy notariuszów powszechnych na tytuły rejentów okręgowych zostały wprowadzone w ustawach hipotecznych w latach 1818 i 1819. Organizacja i kompetencje notariatu, oparte na wzorach francuskich przetrwały do roku 1876 tj. do rusyfikacji sądownictwa i wprowadzenie na terenie Królestwa Polskiego ustawy notarialnej dla cesarstwa z roku 1866. Zmiany jakie przyniosła wspomniana ustawa miały charakter formalny. Novum stanowiło wprowadzenie języka rosyjskiego jako obowiązkowego przy sporządzaniu aktów. Po upływie roku należało składać księgi aktowe w archiwum hipotecznym. Na miejsce dotychczasowych rejentów kancelarii ziemiańskiej guberni warszawskiej wprowadzono tytuły notariuszy przy wydziałach hipotecznych Sądów Okręgowych oraz notariuszy przy kancelariach hipotecznych sądów pokoju zamiast rejentów okręgowych. Stan ten utrzymał się do pierwszych lat I wojny światowej. Od listopada 1915 r. notariusze zakładali nowe księgi prowadzone w języku polskim. W 1917 roku Tymczasowa Rada Stanu w tymczasowych przepisach o urządzeniu sądownictwa /18.VII.1917/ nakazała notariuszom urzędować na zasadzie przepisów dotychczasowych. Do 1930 roku wydano szereg przepisów uzupełniających i aktualizujących ustawę notarialną. W myśl tych postanowień notariusze byli urzędnikami państwowymi o charakterze publiczno-prawnym, szczególnego rodzaju. Czynności ich bowiem dotyczyły jedynie prywatno-prawnych stosunków ludności, mających znaczenie i wiarę czynności urzędowych. Zabroniono im używania dawnej nazwy rejent. Notariusze dzielili się na: 1) notariuszy urzędujących przy wydziałach hitoptecznych sadu okręgowego; 2) notariuszy urzędujących przy wydziale hipotecznym w okręgach wskazanych im przez prezesa sadu okręgowego. Zgodnie z art.. 231 ustawy notarialnej i ustawy z 5 lipca 1926 r. - notariusze byli zobowiązani sporządzone akta w ciągu roku zbroszurować w porządku chronologicznym i po upływie 5 lat wraz z repertoriami przekazać do archiwum hipotecznego. Utrzymano dotychczasowe przepisy, mówiące o prowadzeniu innych ksiąg i czynności notarialnych. Akta notarialne (1887–1909), skorowidze (1887, 1890–1918). - brak danych -
Units in the collection::
Number of units per page
1 2 3

Amount of archival material

32

24

0

2.50

2.15

0.00

Amount of non-archival material

0

0.00

- brak danych -

X

W szukajwarchiwach.gov.pl udostępniliśmy nową wersję wyszukiwarki!

Zachęcamy do jej testowania oraz przesyłania nam propozycji kolejnych zmian i nowych funkcjonalności. Nasz adres znajdziesz w zakładce „Kontakt” na szukajwarchiwach.gov.pl.

Jednocześnie przypominamy, że serwis szukajwarchiwach.pl nie jest rozwijany od lutego 2019 r. – nowe opisy i skany publikowane są wyłącznie w szukajwarchiwach.gov.pl.